Van Auckland tot Sydney

Hallo allemaal!

Voordat we onze verhalen van Fiji en Sydney met jullie delen willen we nog even teruggaan naar Auckland. Zoals we al schreven hebben we vanuit de Skytower de stad bekeken. Daarna wilden we uit eten gaan om Nieuw Zeeland af te sluiten. In de Skytower was het mogelijk deel te nemen aan een buffet. Om hier te komen moesten we door het casino heen. De security had ons al van verre gespot (kan ook niet anders met wandelschoenen en rugzak...). Er werd gelijk naar onze leeftijd gevraagd, want blijkbaar zagen we er jonger uit dan we zijn. Zou dit door het modderbad komen? Toen we de prijzen van het buffet zagen draaiden we maar om. De securityman gaf ons vervolgens een tip voor een ander, goedkoper, restaurant beneden in de toren. Hier hebben we heerlijk gegeten. Op de terugweg naar het hostel hebben we nog enkele mooie foto's gemaakt van Auckland by night.

We sliepen bij Verandah's, op aanraden van Susan en Peter (bedankt voor de goede tip!). Toen we daar aankwamen genoten we nog van een glaasje wijn en een jamsessie van enkele hostelgenoten op gitaar en piano. Ook deze nacht sliepen we weer apart. Toen Sandra op haar kamer kwam, was het bed dat 's ochtends strak was opgemaakt nu helemaal overhoop gehaald. En Sandra was juist zo blij dat ze dit keer niet zelf haar bed op hoefde te maken... De grote vraag was natuurlijk: waarom doen kamergenoten zoiets?! Het antwoord kwam pas om 3.00 's nachts. De kamergenoten kwamen thuis en begonnen een onsamenhangend verhaal te vertellen in slecht Engels. Aangezien Sandra nog half sliep begreep ze er niets van. Uiteindelijk bleek het zo te zijn dat er een grote spin op de kamer zat, die leek op een giftige soort. Die moest natuurlijk gevangen worden, daarom was het bed overhoop gehaald. Ze boden hun excuses aan, maar het enige dat Sandra kon zeggen was: "Did you catch it?!". Dat was gelukkig het geval en hij was niet giftig. Nu kon Sandra weer rustig slapen want het mysterie was opgelost. Hoewel... ze was vanaf dat moment ook niet meer echt gerust, zulke grote spinnen...!

"Bula! Welcome to Fiji, enjoy your Fiji time!"

Bij aankomst in Nadi werden we verwelkomd door mannen met gitaarmuziek en hawaiibloesjes. We kwamen meteen in de stemming. Het was gelijk duidelijk dat het klimaat hier anders was dan in Nieuw Zeeland: wat een hitte en hoge luchtvochtigheid!

Bij de douane vulden wederom alles eerlijk in (inclusief dat we eten en schelpen bij ons hadden), voor we het wisten stonden we in de aankomsthal zonder dat we iets hoefden te laten zien.

Nadat we door een busje naar het hotel waren gebracht konden beginnen met ontspannen. We waren al ingesteld op Fiji Time (dit betekent: relaaaax...) en hadden daardoor op de luchthaven bijna ons busje gemist. Nadat we onze mooie kamer met airco hadden bekeken gingen we naar het terras. Hier dronken we onze eerste cocktail onder een palmboom, direct aan het strand, met fijiaanse gitaarmuziek. Dit was het paradijs!

De volgende ochtend (21-11) stonden we vroeg op om te regelen dat we naar een van de kleinere eilanden konden. Na 4 telefoontjes naar resorts die allemaal vol zaten, konden we terecht op Mana Island, bij Ratu Kini. Mana Island lag een uur varen vanaf het hoofdeiland Viti Levu en maakt onderdeel uit van de Mamanuca Eilanden. Dit is een van de eilandengroepen die bekend staat om het hoge 'bounty-effect'.

Op weg naar de haven stopten we nog bij een winkeltje, waar we chips en koekjes kochten. We hadden namelijk gehoord dat je op sommige eilanden weinig te eten zou krijgen.

Via onverharde wegen gingen we naar de 'haven', wat niet meer bleek te zijn dan iets wat leek op De Koel in Ysselsteyn (voor de niet Ysselsteyners: dit is een plas water met riet langs de kanten). Hier lag een klein bootje op ons te wachten. Onderweg kwamen we langs schitterende eilanden met witte stranden en rieten hutjes. Eentje heette zelfs Bounty Island! Bij aankomst op Mana Island was er wederom gitaarmuziek en veel "Bula" (dit betekent goededag/welkom/hallo, kortom: je zegt het  telkens als je iemand tegenkomt). We kregen ook nog een mooie tropische bloem in ons haar.

Na de briefing mochten we naar ons blauwe huisje, waarin een kamer met airco en bloemen op het bed op ons wachtte. Hierna konden we gelijk aanschuiven voor de lunch. Voor Sandra even een spannend moment want ze maakte zich zorgen of ze wel genoeg zou krijgen. Gelukkig was dit het geval en het smaakte ook nog heerlijk. 's Middags huurden we gelijk snorkels om het water in te gaan en de vissen en het koraal te bekijken. Ook deden we mee aan een workshop sieraden maken van kokosnoten. Om af te koelen van het zagen sprongen we nog even de zee in. Daarna wilden we een douche nemen, maar we hadden niet langer dan 2 min water. Dit probleem kregen ze niet direct opgelost helaas. 's Avonds werd er een krabrace en limbodansen georganiseerd. De Australiers deden hier fanatiek aan mee, wij keken geamuseerd toe.

's Nachts tussen 3 en 6 was er geen stroom op het eiland. Dit betekende dat dan ook de airco ophield. Een paar uurtjes woelen en zweten later sloeg hij gelukkig weer aan en konden we nog even slapen voor het ontbijt werd geserveerd.

Toen we wakker werden was de hemel licht bewolkt, maar de temperatuur nog altijd hoog. (Hoe warm het werkelijk was weten we niet, maar we schatten dat het tijdens ons verblijf niet onder de 28 graden is geweest.) Gedurende de ochtend brak de zon alweer regelmatig door. We gingen deze ochtend op een tripje naar het eiland waar de film Cast Away met Tom Hanks is opgenomen. Met een boot gingen we naar dit kleine eilandje, genaamd Monuriki. De Fijiaanse gids liet ons de stenen wand zien waar Tom Hanks zijn kalender bijhield in de film en hij begeleidde ons tijdens de klim naar een van de toppen van het eiland. Vanaf daar hadden we een mooi uitzicht over de zee en omliggende eilanden. Ook klom hij voor ons in een palmboom om kokosnoten eruit te halen, die we vervolgens leeg mochten drinken en op mochten eten. Ook kregen we nog de tijd om bij dit eiland te snorkelen. Wederom zagen we vele vissen en verschillende kleuren koraal.

Op de terugweg in de boot werden we flink op en neer geschud. Het bootje was namelijk een soort vissersbootje met houten bankjes en we moesten tegen de stoming in terug naar Mana Island terugvaren. Het butsen op de golven zorgde voor pijnlijke billen. De gids zei ons dat we ons reddingsvest wel uit mochten trekken om als kussentje te gebruiken. Nou, dan hadden we toch liever pijnlijke billen en een gerust gevoel dat we de tocht zouden overleven...

Op het resort werden elke middag activiteiten georganiseerd. Deze middag stond het bereiden van een traditionele maaltijd op het programma. Sandra vond dit erg interessant en deed er aan mee, Moniek gebruikte de middag om te relaxen op het strand met een leesboek. De Fijiaanse maaltijd, Lovo, bestond uit gemarineerde halve kip en vis, die in aluminiumfolie werden gewikkeld en vervolgens met palmbladeren omvlochten. Dit ging op een smeulend vuur, werd afgedekt met palmbladeren en dekens en vervolgens ondergestopt onder een laag zand.

Aan het eind van de middag kregen we een rondleiding door het dorpsschooltje, van een van de dorpskinderen. Er werd op dat moment geen les meer gegeven, maar we hadden de kinderen overdag al regelmatig horen zingen en zien dansen. Om van onze kamer naar het strand te gaan, liepen we namelijk door een deel van het dorpje heen. We kregen zo ook een kijkje in het 'echte' Fijiaanse leven. Hierbij hoort ook het klimmen in de fruitbomen. Toen we richting onze kamer liepen waren een aantal dorpsbewoners en kinderen namelijk in een mangoboom geklommen om de mango's te plukken. Op het moment dat wij er onderdoor liepen viel er een heerlijke mango naar beneden... Precies op Moniek haar hoofd!

Die avond aten we van deze heerlijke maaltijd en na het eten was er een Kava Ceremony. Kava is een drankje dat wordt gemaakt van een of andere plant en het vormt een onderdeel van het welkom heten van gasten. Moniek durfde het niet aan het drankje te proeven. Volgens Sandra smaakte het vooral naar zand. Al met al wel weer een leuke ervaring.

Bij onze kamer aangekomen jaagden we eerst weer de salamander-achtige beestjes weg bij de deur voordat we naar binnen gingen. De avond ervoor ontdekten we dat er eentje tussen de deur klem had gezeten... Deze had het niet overleefd. Die nacht werden we niet alleen wakker van het wegvallen van de airco, maar ook van de ontzettend harde regen.

De volgende ochtend was er door het noodweer geen stroom en water meer op het eiland. De Fijianen maakten zich hier geen zorgen over, maar voor ons was het wel even nieuw om de wc door te spoelen met regenwater dat we uit een reservoir moesten aftappen. Dit maakte het avontuur op een (bijna onbewoond) eiland wel helemaal af.

's Middags huurden we nogmaals snorkels en maakten we onder water foto's en filmpjes. Verder gebruikten we de middag om lekker te relaxen en te genieten van de rust.

Die avond was er zoals elke avond een welkom voor de nieuwe gasten en een afscheid van diegenen die het eiland gingen verlaten. We twijfelden of we zouden toegeven dat we de volgende dag gingen vertrekken, we wisten immers wat dit inhield. We besloten toch onze hand op te steken en mochten midden op de veranda komen staan, waarna de Fijianen een afscheidsnummer voor ons speelden.

De volgende dag vertrokken we terug naar het hoofdeiland, waar we nog een middag genoten van het zon-zee-strand-avontuur. We dronken nog enkele cocktails en sloten hiermee ons verblijf op Fiji af.

De volgende ochtend ging de wekker op tijd: 9 min voor 5.45, zodat Moniek (ondanks het vroege tijdstip) nog een keer kon snoozen. Enkele uren later waren we in een totaal andere wereld: de grote stad Sydney. Op de luchthaven waren we al in contact gekomen met Carolyn, een Duits meisje. Met haar maakten we die middag de eerste wandeling door de stad. We zagen het Opera House en de Harbour Bridge en dat alles met een stralende zon en muziek van straatartiesten op de achtergrond.

De tweede dag in Sydney (26-11), stond Sandra op tijd op om een stuk door de stad te wandelen. Die ochtend regelede Moniek alvast wat dingen voor haar reis langs de oostkust die ze zou gaan maken na Sandra's vertrek. Ze boekte een vlucht naar Cairns en kocht een ticket voor de Greyhoundbus terug richting het zuiden. Deze bus stopt in een heleboel plaatsen langs de kust. In totaal heeft Moniek 6 weken de tijd om op deze manier (bijna) alles van de oostkust te zien en te ervaren, voor ze vanuit Melbourne terugvliegt.

Die middag maakten we opnieuw een wandeling door de stad. Bij het Opera House informeerden we nog even wat een kaartje voor de dansvoorstelling van die avond kostte, maar toen we de prijs hoorden haakten we af...

De dag erna stonden de Blue Mountains op de planning. Een van onze kamergenoten gaf ons de tip er met de trein heen te gaan ipv een dure excursie te boeken. Het treinstation lag tegenover ons hostel, dus we gingen hier eens een kijkje nemen. We ontdekten dat de treinreis 2 uur zou duren en besloten toen dit tochtje op te schuiven naar de volgende dag. In plaats van de Blue Mountains gingen we toen met de bus naar Bondi Beach. Dit is een strand dat een halfuurtje vanaf het centrum van Sydney lag. In de zomer ligt het hier bomvol met mensen en zijn er veel mensen aan het surfen. De dag dat wij er waren was het wat bewolkt en dus lang niet zo druk. Wel waren er wat mensen aan het surfen en kwamen er tamelijk wat mensen voorbij gerend. Het viel ons in het algemeen op dat er veel wordt hardgelopen in Sydney.

Op Sandra's laatste dag stonden we wat vroeger op om naar de Blue Mountains te gaan. Na 2 uur kwamen we aan in het plaatsje Katoomba. Vanaf het station was het een halfuurtje lopen naar het begin van het National Park. We hoopten dat we iets konden zien, want tijdens onze reis naar het binnenland zagen we het steeds mistiger worden... Eenmaal bij het park maakten we een wandeling langs diverse uitkijkpunten, waar we helaas niets anders zagen dan mist. Geen mooie uitzichten op valeien of rotsen, enkel een witte muur van mist! Wat we wel zagen was een mooie waterval, maar deze kon onze teleurstelling niet geheel wegnemen.

Om de reis goed af te sluiten gingen we 's avonds uit eten bij de Japanner, waar we een 5 gangendiner met sushi bestelden. Heerlijk! Om het goede verloop te vieren wilden we een biertje gaan drinken bij het Hard Rock Café, maar dit bleek om 21.30 al dicht te zijn. We vonden nog wel een café waar we een drankje dronken, maar een echt wild uitgaansleven was er niet op woensdagavond.

29 november was het moment daar dat Sandra weer richting huis ging. Haar koffer zat niet alleen vol met alle spullen die ze mee heen had genomen, maar ook met haar souvenirs, alvast wat souvenirs van Moniek en enkele boeken en andere spullen die Moniek niet meer nodig had. (Collega's van Gilde Opleidingen: nog bedankt voor het 100% Nieuw Zeeland boekje, we hebben er veel uitgehaald!)  Voor Moniek kwam een begin van een nieuw avontuur in haar uppie. Samen hebben we genoten van alles dat we hebben gezien en gedaan en van elkaars gezelschap. Het is absoluut een ervaring die we nooit gaan vergeten!

We willen iedereen alvast bedanken voor alle leuke reacties! (Blijf vooral ook berichtjes sturen aan Moniek! haar nummer in Australië is: +61 451643591)

Veel liefs

Moniek (inmiddels vanuit Cairns) en Sandra (inmiddels vanuit Overloon)