Van Amsterdam tot Dunedin..

Jaaah! Eindelijk is het zover: WE GAAN!

het zal de meesten van jullie niet verbazen dat moniek de avond van te voren nog lastminute allerlei dingen moest regelen. sandra zat daarentegen al klaar om te gaan.

op de onvriendelijke tijd van 6.00 op zondagochtend begon de tocht naar schiphol. na een knuffel, een lach en een klein traantje scheidden niet alleen de wegen van ons en onze familie, maar ook van ons onderling: er waren namelijk geen plekken naast elkaar meer vrij in het vliegtuig. door vriendelijk te lachen en een goede onderhandeling met een man, moniek ruilde haar luxepositie aan het gangpad tegen een stoel in het midden en daarmee kwamen we toch naast elkaar te zitten.

de buurvrouw van moniek was een alleenstaande vrouw die met een groepsreis meeging, die waarschijnlijk zenuwachtig was voor de ontmoeting met haar groepsgenoten óf ze was gewoonweg alcoholist: ze dronk aan één stuk witte wijn alsof het ranja was. dit stak ons aan, dus bestelden we ook een chardonay om te proosten op onze vakantie!

ondertussen vielen we van de ene in de andere verbazing, het ontbrak ons aan niets: ruime stoelen, lekker eten, onbeperkt drinken, groot assortiment aan films, muziek en games, routeinfo via het scherm en lekker warme sokken. dat kennen we niet van ryan air!

al met al vloog de 12 uur durende reis naar singapore voorbij! (goede woordgrap, hè rudy?!)

bij de landing was het 5:00 lokale tijd, terwijl het voor ons gevoel 23:00 was en we dus eigenlijk al een hele dag achter de rug hadden. maar of het nu dag of nacht was: wij wilden singapore verkennen!

helaas klinkt dit gemakkelijker dan het in werkelijkheid was: hoe kom je van dit vliegveld af en in de stad?! na een zoektocht naar de douane, de kluisjes, de toiletten, de trein en de gebruiksaanwijzing van de kaartjesautomaat stonden we na 2 uur uiteindelijk dan midden in singapore. eerste indruk? heet en vochtig! op dag 1 was moniek al dankbaar voor de afritsbroek die ze van collega maartje had geleend. dat terwijl ze sandra al die tijd had uitgelachen...

onze gok wat betreft het treinstation was een goede, want we kwamen precies bij de skyline van singapore uit met de hoge wolkenkrabbers, het reuzenrad, een opvallend gebouw met een boot op het dak (zie foto's) en een heleboel nieuwbouw kantoren. dit laatste was ook onze voornaamste indruk van de stad: een moderne bussinessstad, waar iedereen in pak of mooi gestyled jurkje rondliep, ondanks de hitte. maar als echte toeristen hebben we uiteraard toch een boel foto's gemaakt, zelfs sandra begint te snappen hoe de luxe spiegelreflexcamera van moniek werkt...

na 4 uur in de stad waren we totaal uitgeput en besloten we terug te gaan naar de luchthaven om zo nog een dutje te kunnen doen voor we verder zouden vliegen. in de trein begonnen we hier vast mee, sandra zittend en moniek staand! (voor de beeldvorming: we waren inmiddels 28 uur wakker)

voor vertrek maakten we onze overgebleven singaporese (?) dollars op aan een kindermenu van de burger king, we durfden er niet zomaar vanuit te gaan dat we aan boord weer zo goed verzorgd zouden worden als bij de eerste vlucht...

het taxiën was voorbij, de wielen nog niet ingeklapt en moniek lag al te slapen! geen idee wat voor aantrekkingskracht moniek heeft, want op ditzelfde tijdstip begon haar nieuwe buurman aan zijn eerste (en zeker niet laatste) biertje. toen moniek uiteindelijk uit haar coma ontwaakte, drong de alcohollucht haar neus binnen, heerlijk!

na een kleine 8 uur landden we op nieuw zeelandse bodem. het land binnenkomen ging trouwens vrij vlot: we noteerden (eerlijk als we zijn) dat we de laatste maand nog in het bos waren geweest en onze wandelschoenen hierbij aan hadden. daarnaast gaf moniek eerlijk haar dropjes aan (dankjewel marion, ze zijn verrukkelijk!). "i wrote down 'sweets', because i don't know how to spell 'drop' ", zei de douaneman. onze eerlijkheid werd beloond, want de rij met mensen die iets aan te geven hadden was namelijk korter en sneller.

daarna was het tijd onszelf van de eerste levensbehoeften te voorzien: gratis wifi en een nieuw zeelandse simkaart voor moniek. (ze is nu bereikbaar op 0064211895112)

in nieuw zeeland was het op dat moment 12:00, tijd om onze camper op te halen.

na overleg sloten we de hoogst mogelijke verzekering af (inclusief de extra optie: de roll-over dekking! dit is geen geintje!). dit gaf een heerlijk gerust gevoel, behalve voor onze portemonnee. maar voor dit laatste hebben we van anouk gelukspoppetjes gekregen die hopelijk hun werk zullen doen.

waar we aanvankelijk wilden gaan voor een minicamper, boekten we op aanraden van het reisbureau voor minder geld een maat groter. deze zou welliswaar wat ouder zijn. geen idee waarom, maar we ontvingen een upgrade waardoor we nu een splinternieuwe en luxe camper hebben met kingsize bed!

moniek durfde het aan als eerste in het gevaarte met automaat te rijden (7,2m lang, 3m hoog). het lukte haar om de naastgeparkeerde campers niet te raken en de eerste tussenstop te bereiken: de parkeerplaats van de mc donalds, waarvoor ze 2x linksaf moest slaan!

we coachten elkaar tijdens het rijden "keep left", en bereikten de supermarkt en camping. we zaten gelijk in het goede ritme en het was tijd voor onze eerste nacht. zo'n kingsize bed heeft als nadeel dat je ver van elkaar af ligt, het was behoorlijk koud!!

afgelopen dagen waren we vooral bezig met de reis NAAR nieuw zeeland, vandaag 24 oktober begon onze reis IN nieuw zeeland.

ons eerste doel werd birdlings flat. hier hadden we een mooi uitzicht over een woeste zee, waar we de nodige kodakmomentjes hebben benut.

daarna trokken we verder naar het zuiden, naar de mouraki boulders. dit zijn grote ronde bollen van steen, die de afgelopen 55miljoen jaar zijn ontstaan en die bij eb zichtbaar worden op het strand. we zijn en blijven natuurlijk nederlanders. we hebben dan ook de tip van rudy opgevolgd om niet de borden achterna te rijden naar een betaalde parkeerplaats, maar onze camper gratis! ergens anders neer te zetten.

nu zitten we ons met de kachel aan voor te bereiden op wederom een koude nacht. overdag zijn de weergoden ons gelukkig tot nu toe gunstig gestemd: de poncho's zijn nog ongebruikt terwijl we onze zonnebrillen al veelvuldig hebben gedragen. hopen dat dit zo blijft...

we beseffen dat het een heel verhaal is geworden, we zullen proberen de volgende keren wat compacter een verslag van onze gebeurtenissen te geven.

tot snel!