Van Tongariro tot Auckland

jullie vragen je vast allemaal af: hoe erg was het gesteld met de spierpijn daags na de devil's staircase? nou... wij zijn inmiddels goed getrainde wandelaars, dus spierpijn daar doen we niet meer aan! (ahum)

een dag na de tongariro crossing reden we door naar rotorua. onderweg zijn we gestopt bij de bekende huka falls. omdat het op de route ligt van veel rondreizen, stoppen veel bussen en toeristen hier. het water is afkomstig van lake rotorua en stroomt hier door een smalle geul om te eindigen in een waterval. opnieuw was het water hier erg helder. het is ons inmiddels duidelijk geworden dat het noordereiland drukker is. meer bebouwing, meer toeristen en commerciëler.

eenmaal in rotorua aangekomen bleek het ROTorua te zijn, want wat stinkt het hier ontzettend naar rotte eieren. Voor de oplettenden onder jullie: we hebben ineens de hoofdletters uitgevonden! We typen dit verhaal telkens op de gsm van Sandra voor we het online zetten, maar de hoofdletters deden het niet. Nu weten we niet wat we eigenlijk veranderd hebben, maar het werkt! (Nu hoef je alles maar 1x te lezen om het te begrijpen, Anouk! Hopen we tenminste...)

Dus ROTorua... We startten bij het informatiecentrum, om raften te reserveren. Hier maakten we kennis met Cory. Deze vriendelijke medewerker met Maori-uiterlijk (grof gebouwd, donkere huidskleur), met vlecht en highlights in zijn haar hielp ons zeer opgewekt. We konden onze glimlach niet meer van ons gezicht krijgen, al meezingend met de radio en draaiend aan zijn vlecht huppelde hij op en neer achter de toonbank en gaf hij ons pp zelfs $7,- korting teveel!

Ons hostel was erg gezellig en netjes en had voor het eerst gratis internet! HALLELUJA! We bleven dan ook gelijk 2 nachten. Tijdens het happy hour dronken we gezellig een Nieuw Zeelands biertje in de bar die erbij zat.

De volgende ochtend gingen we eerst naar Wai-O-Tapu Wonderland. We begonnen met de geiser 'Lady Knox', die dagelijks om 10.15 uitbarst doordat men er zeeppoeder inwerpen. Hij spuit dan tot wel 20m hoog. Vervolgens liepen we langs de poelen in verschillende kleuren, variërend van modder tot helder oranje. Alles bubbelde en borrelde en er kwam veel stoom en stank (vanwege de zwavel) vanaf.

's Middags gingen we naar Hell's Gate, wat we via het hostel met flinke korting hadden geboekt. (We blijven tenslotte Nederlanders!) We sloten aan bij de gids Mike, die een rondleiding gaf door het park. Hij was zelf ontzettend enthousiast en vertelde over de telkens veranderende activiteit onder de grond. Bij een vulkaan mochten we 'offroad', en konden we een kijkje nemen in de krater, waar de modder borrelde. Op een andere plek liet hij ons kennismaken met 'white mud', wat erg goed voor je huid scheen te zijn. Hij smeerde zijn handen en gezicht ermee in en Sandra volgde fanatiek zijn voorbeeld. De rest deed wat subtieler zag ze later... Ook kregen we de mogelijkheid om als een echte Maori een houtsnijwerk te maken. Creatieve Moniek bleek hier aanleg voor te hebben en was helemaal in haar element. Als kers op de taart mochten we ook zelf nog in een modderbad en in een mineraalbad. Bijna hadden we geluk: de kassadame dacht dat we een privé arrangement hadden geboekt, maar we waren in de openbare spa geweest. Als de eigenaresse niet net was langsgekomen, had ze ons geld teruggegeven. Liegen is niet onze sterkste kant en we hadden al een goede deal gesloten met onze aanbieding, dus we lieten het maar zo. Heerlijk ontspannen en met een lekker zacht velletje konden we terug naar ons hostel. Daar deden we die avond een potje schaak (natuurlijk won Moniek weer...), daarna vroeg naar bed, de volgende dag zou weer actief worden.

Voor 14 november hadden we het raften geboekt (bij onze vriend Cory). Dit vond plaats op de Kaituna River, die zich tussen 2 meren bevond en daardoor relatief warm was. In combinatie met het zonnetje zorgde dit voor perfecte voorwaarden om te raften. Voordat we het water in gingen mochten we weer een wetsuit aan en een helm op. Daarna volgde de uitleg, oa over de gevaren die kleefden aan de 7m hoge waterval waar we vanaf zouden gaan. Onze instructeur was een popie jopie ADHD'er genaamd Dax, die er wel gelijk de sfeer in wist te brengen. Als hij riep: "white lightening", riepen wij: "THUNDER!". (Zeer origineel verzonnen door een jongen in onze raft.)

Het lot over de afloop van de waterval lag in Sandra's handen: zij mocht een blaadje van een zilvervaarn (het nationale symbool) over haar schouder in het water gooien. Groene kant boven zou betekenen dat de afloop slecht zou zijn, zilveren kant boven zou duiden op een goede afloop. Gelukkig werd het zilver! Achteraf hoorden we dat onze boot helemaal onder water ging, met de neus eerst, om vervolgens bijna zijwaarts om te klappen. Gelukkig offerden Moniek en een ander meisje zich op door de boot los te laten. Daardoor belandde de boot net niet op zijn kop. Nadat iedereen weer aan boord was, mochten we nog staand in de boot door een versnelling en een keer zwemmend. Al met al weer een supergave activiteit.

De volgende dag mochten we opnieuw een wetsuit aan (we waren inmiddels ervaren hierin) voor Black Water Raften. Wat dit precies inhield wisten we niet, maar iedereen was er enthousiast over dus het zou vast gaaf zijn. We boekten de toer bij een kleinere, minder commerciële onderneming. Eenmaal in de heuvels kwamen we bij de containers aan waarin zich de spullen bevonden. Daar ondergingen we weer een metamorfose. Witte laarzen en Sandra een paarse broek, Moniek een groene. Sommigen hebben de foto's al gezien op Moniek's Facebook.

Voordat we de grotten in gingen, mochten we gelukkig nog even oefenen met de touwen voor het abseilen. Om de grot in te komen moesten we 27m omlaag abseilen, hoe gaaf was dat! Eenmaal beneden kwamen we in het ijskoude regenwater dat door de grotten stroomde. Daarna liepen we stroomopwaarts met een grote 'zwemband' (tube) over onze schouder. Hier kregen we onze eerste kennismaking met de gloeiwormen. Het stelde ons gerust dat we in het donker de uitgang zouden kunnen vinden door de gloeiwormen te volgen. Hierna dobberden we op onze band terug naar de andere kant van de grot. Hier lieten we onze band liggen om lopend verder te gaan door het water. Tussendoor kropen we door spleten en gaten in de rotsen. We hebben zelfs 'geluncht' in de grot met chocolade en een warm drankje. Daarna was het tijd voor de terugweg. Hiervoor moesten we de 27m weer omhoog klimmen via de rotswand, een mooie uitdaging! Heelhuids haalden we de bovenkant en hadden we een nieuwe uitdaging overwonnen.

Die dag reden we nog een paar uurtjes totdat we aankwamen bij de Coromandel Peninsula, in het plaatsje Whitianga. Hier vonden we een fleurig hostel, waar we zelfs een eigen huisje hadden doordat de andere bedden leeg waren. Vanaf hier gingen we de volgende ochtend, na een ontbijt in het zonnetje, naar Cathedral Cove. Dit is een gat in een rots, uitgeslepen door het water. Door de spitse punt heeft de vorm wat weg van een cathedraal. Na een wandeling van 40min kwamen we aan bij het schitterende witte strand en waanden we ons al bijna op Fiji. Onze bikini lag helaas nog in de auto, dus we lagen in ons hemdje en korte broek op het strand.

Vanaf hier reden we door naar Hot Water Beach. Onder dit strand bevindt zich heet lavagesteente, waardoor je bij eb je eigen hottub kon maken. Na een kleine observatie ging Moniek met haar handen aan de slag met het graven van een gat dat zich met warm water vulde. Zonder schep was het nog best lastig. Lang zijn we niet gebleven, want we wilden doorrijden tot boven Auckland.

We kwamen uit in Orewa, waar we ieder in een 2persoonsbed sliepen, heerlijk luxe. Na het eten maakte Sandra nog een strandwandeling. Bij terugkomst was ze vol adrenaline aan het vertellen over de politieauto's en heli die ze tegenkwam en de brandende prullenbak. Ze fantaseerde dat ze getuige was in een overvalzaak. Moniek lachte haar uit: "ik kan je ook geen moment alleen laten!".

17 november reden we naar het noorden via de Twin Coast Highway. Al snel ging het mis want we belandden op een onverhard bergweggetje dat ook nog doodlopend bleek te zijn. Het leverde ons wel mooie uitzichten op...

Rond 3 uur kwamen we aan in Paihia, waar we het infocentrum bezochten om het sandboarden te reserveren. Dit was een activiteit waar we naar uitkeken. Helaas was het alleen als dagexcursie te boeken en die tijd hadden we niet. Opnieuw een reden om terug te gaan naar Nieuw Zeeland! We namen een hostel in Paihia en gingen hier lekker uit eten. Het enige feestje (het was weer zaterdagavond), was een besloten feest.

Om 10.00 uur werden we (vriendelijk?) verzocht ons hostel te verlaten, maar ons humeur kon niet meer stuk: de zon scheen! in korte broek en hemdje gingen we op weg naar de Kauri boom. Voor de Maori's is dit een heilige boom, van wel 51m hoog en .. m dik. Onderweg kwamen we door Dargaville. Helaas hadden we geen tijd bij Moniek's familie op bezoek te gaan. We eindigden die dag in Auckland, waar we 2 bedden boekten op een 10persoons kamer. We konden het niet aan een paar meter bij elkaar vandaan te liggen, dus boekten we voor een paar dollar extra een 2persoons kamer. Dit keer moesten we wel betalen voor de upgrade.

Gisteren zijn we Auckland in gegaan, nadat we onze auto hadden ingeleverd. We hebben wat rondgewandeld door de stad, de mooie boten in de haven bekeken en natuurlijk de Skytower beklommen.

Vandaag vliegen we verder naar Fiji, dus er komt een eind aan een maand Nieuw Zeeland! Voor ons is het ontzettend snel voorbij gegaan, maar we hebben er heel erg van genoten. We hopen dat de weersvoorspellingen niet kloppen, want regen is wel het laatste wat we hopen te zien op Fiji. Gelukkig veranderen de voorspellingen nog iedere dag en blijven we hopen op zon!