Van de Sounds tot Tongariro

dag allemaal,

ons laatste verhaal is even geleden, dus we hebben weer heel wat te vertellen...

we waren gebleven bij queenstown. vanuit daar vertrokken we richting westkust. onderweg kwamen we langs lake wanaka en lake mahea. dit laatste was een helderblauw meer, dat vooral met de zon erop zorgde voor verschillende 'wauw-momenten'. opeens moesten we stoppen op de weg, een heli was namelijk water uit het meer op de berg los aan het laten om losse stenen naar beneden te spoelen. na een halfuur draaide een medewerker het stopbordje om (aan stoplichten bij wekzaamheden doen zehier vrijwel niet), en mochten we doorrijden. onze volgende stop was bij de blue pools, het water dat van de gletsjers af kwam en in deze pool kwam was helderblauw door de kou.

de route vervolgde zich door het regenwoud, letterlijk regenwoud want droog werd het vandaag niet meer!

bij de camping in haast aangekomen een hilarisch moment: na 1,5 was het tijd om onze wc te legen. bij het ophalen van de camper hadden we een instructiedvd bekeken, dus dat moest wel lukken dachten we... vol goede moed begonnen we, maar we belandden toch met de slappe lach in de camper om op onze flatscreen tv de dvd nogmaals te bekijken! (hopelijk heeft niemand ons gezien...)

 de volgende ochtend regende het nog steeds. voor sandra tijd voor een boek (bedankt ellen voor het uitlenen, 2 boeken zijn al uit!), voor moniek betekende het uitslapen. zonder ontbijt vertrokken we naar jackson's bay, dat 50 km onder haast lag. hier hoopten we pinguins en zeeleeuwen te zien. ook hier waren ze helaas niet thuis. wel besloten we in de camper aan het strand te ontbijten. lachend ontdekten we dat we ons servies nog bij de afwas in haast hadden staan! gelukkig kwamen we er op de terugweg naar het noorden er weer langs en was het probleem snel opgelost.

als tussenpunt langs de westkust stopten we bij knight's point, van waar je een mooi uitzicht over de zee en rotsen in het water zou moeten hebben. dit zoeken we thuis nog wel even terug op internet, want het enige dat wij zagen was mist!

lake matheson stond hoog op onze to-do-list. vroeg in de ochtend kun je bij dit spiegelmeer schitterende foto's maken. door de mist hebben we deze ook over moeten slaan.

overnachten deden we bij franz josef. in deze plaats bevindt zich ook de gelijknamige gletsjer die we wilden beklimmen. in queenstown hadden we reeds vernomen dat wandelingen momenteel niet mogelijk waren door een instorting. de enige manier om erop te komen was via een helicopter, dit hadden we geboekt voor de dag erna. regen betekende echter: geen helihike. om de tijd te doden hebben we in de camper spelletjes gespeeld en gelezen. de weersvoorspelling voor de dagen erna was niet veel beter en een dag langer in de regen in dit gehucht hielden we niet meer vol. we besloten door te rijden. nu moeten we natuurlijk nog wel een keertje terug...

onze route ging verder langs de westkust omhoog. 2 november gingen we naar de pancake rocks in punikaiki. deze rotsen lijken op gestapelde pannenkoeken. inmiddels was het weer droog gelukkig en bij momenten zagen we de zon. deze avond deden we een competitie spelletjes (iq om slim te blijven en natuurlijk yatzee), de comclusie was dat moniek onverslaanbaar is in welk spelletje dan ook!

daarna volgde een ruwe nacht. de camper waaide op en neer door windvlagen en harde regen klonk op het dak. om 6.00 werden we wakker van een hard getik. na inspectie bleek het dopje van de stroomaansluiting door de wind tegen de camper aan te waaien. in de ochtend waren we allebei niet zo gezellig...

we gingen terug naar de pancake rocks, die met deze wind spectaculairder waren. vervolgend reden we door naar westport. hier hadden we na een korte wandeling uitzicht op een kolonie zeeleeuwen, we zagen er ongeveer 10 liggen!

volgende bestemming was de buller gorge swing bridge in murchison. dit was een tegenvaller, onze voorstelling was anders. het was een swingbridge over een klein riviertje, die niet spectaculairder was dan de bruggentot nu toe. we moesten er zelfs entree voor betalen (omgerekend 3 euro pp maar toch...). moniek leukte de wandeling er omheen op door zich als nature guide te gedragen.

we zaten in een redelijk onbewoond stuk van het zuidereiland en de streepjes van de diesel liepen snel terug. moniek kreeg het benauwd en zag ons al duwend achter de camper voor zich. de dame bij de swingbridge wist ons gelukkig gerust te stellen, we naderden een tankstation. de reis werd voortgezet naar nelson, een stad aan de noordkust. tot nu toe was het vinden van een camping geen probleem, maar dit keer kwam de lonely planet goed van pas. (dank aan sandra's collega els voor het lenen!) vanaf de camping gingen we direct het strand op voor een heerlijke (winderige) wandeling in de avondzon.

de ochtend erna werden we wakker van de zon, een heerlijk vakantiegevoel! we besloten deze dag rustigaan te doen en het stadje in te gaan. we belandden op een terras met een biertje en een roseetje. daarna gingen we uit eten bij domino's pizza's. op de terugweg richting de camping ging het even mis: sandra reed de rotonde verkeerd op. moniek attendeerde haar hier halverwege heel rustig op. wat nu?! gelukkig was er verder geen verkeer in de buurt, dus de rotonde verder afgemaakt met de slappe lach!

we sliepen nog een nacht op dezelfde plek. 's avonds hebben we romantisch een wijntje gedronken op het strand bij zonsondergang en heeft moniek een begin gemaakt met haar tekeningen.

de volgende ochtend (5 november) ging de wekker weer op tijd, zodat we om 10.30 op de watertaxi konden stappen in het abel tasman national park. deze watertaxi, werd door een tractor naar het water getrokken terwijl wij erin zaten, hilarisch! de boot ging eerst langs de bekende split apple rock, alvorens hij ons (na een butsende tocht) afzette bij bark's bay. het abel tasman park staat bekend om de mooie baaien met goudgele stranden en blauwgroen water. vanaf bark's bay zouden we 11,4 km teruglopen naar enchorage, waar we vervolgens 4,5 uur later weer zouden worden opgehaald. de wandeling zou deels door bossen, deels over stranden gaan en zou 3 tot 3,5 uur duren. we zouden dus mooi wat tijd overhouden om te zwemmen in 1 van de heerlijk uitziende baaien, het weer was immers heerlijk! we begonnen ontspannen en namen de tijd voor een picknick met mooi uitzicht. halverwege kwamen we een bord tegen dat aangaf dat het nog 1 uur en 50 min was tot enchorage, wij hadden nog 1 uur en 40 minuten om bij de watertaxi te komen, lichte paniek ontstond! we versnelden onze pas en de bergen die volgden namen we in een iets hoger tempo. de spierpijnen en dikke vingers de blaar op de hak van sandra (waarom schreven ze in godsnaam dat deze beklimming mogelijk was op gympies?!), namen we voor lief. 15 min voor tijd kwamen we aan bij het eindpunt, gelukkig hoefden we dus niet in de wildernis te overnachten! al met al een hele mooie wandeling, die ons goed opwarmde (of angst aanjaagde?) voor wat later nog zou volgen...

's avonds reden we door naar een dorpje aan de golden bay en boekten we weer een camping direct aan het strand. dit bleek de eerste camping te zijn waar we ons onprettig voelden. hij kwam op de zwarte lijst, omdat we er vrijwel alleen waren en er niets verlicht was. onze zaklamp hebben we dus ook niet voor niks meegenomen.

de volgende dag opnieuw regen, dus niet kayakken wat we eigenlijk op de planning hadden staan. we besloten het eiland over te steken naar de oostkust, naar kaikoura. dit schijnt de beste plek te zijn om met dolfijnen te zwemmen. onderweg stopten we bij de pupu springs, de meest heldere waterbron ter wereld op antarctica na. na een dag in de auto door afwisselende landschappen met heuvels, wijnvelden en bergen, zagen we daar langs de kant van de weg ineens een kolonie zeeleeuwen liggen. op een parkeerplaats lagen ze maar 3m van ons vandaan!

de camping die we deze avond hadden, komt zeker niet op de zwarte lijst: hij had namelijk een zwembad en hottub! daar hebben we deze avond natuurlijk gebruik van gemaakt.

7 november gingen we naar de dolphin encounter, waar we te horen kregen dat we onze reservering kostenloos konden verzetten of cancellen als we wilden. de zee was namelijk ruw vandaag. op de vraag hoe erg het was antwoordde ze: "those who TEND to get seasick sometimes, WILL get seasick today!" SLIK! aangezien we snel naar het noordereiland zouden vertrekken, hadden we geen andere keuze. op advies 2 reispillen ingenomen die ze daar duur verkochten. na volledig ingepakt te zijn in snorkeluitrusting, gingen we naar de voorlichtingsfilm. belangrijkste punten van de hilarische film: 

- zwem zo dolfijnachtig als je kunt

- maak geluiden (we hadden het liedje van flipper daags ervoor in de camper gelukkig al geoefend)

- kijk vooral naar beneden, de dolfijnen zwemmen niet in de lucht

als laatste kregen we de tekens te zien voor wanneer je in nood bent. (gelukkig had moniek goed opgelet, zou later blijken...)

het eerste deel van de boottocht verliep rustig. zo snel het kon ging sandra toch naar buiten, waarbij ze het deed voorkomen of ze de snorkeluitleg voor dummies wilde bijwonen. tot dusverre voelde ze zich nog prima.

na een halfuur verschenen de eerste dolfijnen, wat een bijzonder moment. ze sprongen om de boot heen, voor- en achterover. toen mochten we onszelf klaar gaan maken voor de eerste zwem. op dat moment voelde sandra zich al wat minder op de been als gevolg van de wilde golven. snel het water in en al gauw waren daar de eerste dolfijnen direct onder ons. zo dichtbij dat we ze konden aanraken als het zou mogen. bij de tweede ronde ging sandra eerder terug omdat de golven haar te misselijk maakten. moniek kreeg ondertussen de schrik van haar leven. ze zag iemand verticaal in het water hangen (ze dacht nog: "wat is die duiker aan het doen?!"). maar toen bleek dat ze oog in oog stond met een zeeleeuw! moniek liet zich niet kennen en ging nog een derde keer de zee in, terwijl sandra beteuterd achterbleef. toen ging de boot varen naar iemand die in nood was. het bleek hier om moniek te gaan, die het gebaar gelukkig goed onthouden had. de zeeziekte had haar overmeesterd -> game over! vanaf dat moment hebben we beiden niet veel meer gezien dan onze emmers. we werden liefdevol werden verzorgd door de medewerksters (gelukkig was er dit keer geen 'jason' aan boord). terwijl de rest op het voordek genoot van springende dolfijnen en volop foto's maakte, deden wij ons best te overleven.

terug aan wal gingen we snel terug naar de camping met de hottub, waar we eindelijk konden lachen om het avontuur van die dag. al met al was het een super ervaring!

daags erna reden we door naar picton waar we relaxed genoten van de zon en een boekje, aan de haven.

9 november was de dag van de overtocht. de boottocht was erg mooi en lekker zonnig. hij ging door de marlborough sounds, een gebied met lage, bosrijke fjorden. we lieten het zuidereiland achter en we begonnen aan deel 2 van de trip, op het noordereiland. na 3 uur kwamen we zonder zeeziekte aan in wellington, waar we voor het eerst sinds singapore weer hoogbouw zagen. maar dit was dan ook de hoofdstad. na een eerste ronde door de stad (waar moesten we zijn?) kwamen we aan bij het loket voor de huurauto. de chagerijnige chinese dame (we waren een kwartier te laat...), vertelde ons dat we wederom een upgrade kregen. ipv een toyota yaris kregen we een corolla met slechts 47000 op de teller. vervolgens de 2e ronde door de stad om de camper in te leveren, maar waar? sandra kreeg het er helemaal warm van: in het begin van de spits, in een nieuwe/onbekende auto, in de hoofdstad, aan de linkerkant van de weg, met een camper die je moet kunnen volgen, en dan ook nog moeten schakelen na gewend te zijn geraakt aan een automaat... dat laatste vergat ze dan ook soms! al met al kwamen we aan op de juiste plek om afscheid te nemen. gelukkig vonden ze bij de controle niet de zwart gebakerde pannen. we zwaaiden nog een keer naar onze goede vriend.

na een 3e ronde door de stad vonden we het hostel dat we op het oog hadden, nu nog een parkeerplaats... dat werd ronde nr 4! we hadden niet genoeg kleingeld voor 25 dollar parkeergeld. gaar en wanhopig stapte nu moniek achter het stuur om naar een ander hostel te rijden. voorbijgangers wezen lachend naar ons omdat we afdraaiden met de ruitenwissers aan. nu snappen we de opmerkingen over het door elkaar halen van de ruitenwissers en richtingaanwijzers. we kwamen aan bij rosemere's backpackers, wat vooral sandra vertrouwd in de oren klonk. totdat we de kamers zagen: wat een bende! overal lagen kleren, prullaria en rotzooi. gauw op naar de stad voor wat te eten en een drankje, het was immers weekend. we belandden in een irish pub waar een bandje speelde. we keken onze ogen uit naar de mensen die daar aan het 'dansen' waren. ondanks dat het niet druk was hadden we genoeg te kijken en te roddelen. na 3 bier waren we aardig melig. de band droeg bon jovi's "you give love a bad name" op aan de 2 'lovely ladies' die er als enigen de hele avond waren geweest: wij dus! hij kwam ons zelfs nog persoonlijk bedanken.

hierna volgde voor sandra een horrornacht. terwijl moniek heerlijk rustig sliep op een andere kamer, werd bij sandra de grote lamp aangezet, was een meisje midden in de nacht cola aan het drinken waarna ze een uitgebreid boerconcert ging geven en vervolgens sloegen er telkens deuren hard dicht... op tijd ging de wekker weer om naar het te papa national museum te gaan. eerst flink gebruik maken van de gratis wifi daar en daarna het museum bekijken. het gaf een goed beeld wat betreft de geschiedenis, vulkanen, aardbevingen (er werd een beving met schaal 6,5 gesimuleerd) en de maoricultuur.

we vertrokken eigenlijk te laat, want de route naar turangi duurde nog lang. in de schemering kwamen we voorbij de 3 vulkanen van het tongariro national park.

in turangi was inmiddels alles dicht. bij poging 3 kwam na een belletje speciaal voor ons een vrouw teruggereden. we besloten spontaan om de volgende ochtend de tongariro alpine crossing te gaan doen. we konden kiezen tussen een shuttle om 6.00 of om 8.00. we waren het meteen erover eens dat het de vroege werd. moniek omdat we dan 2 uur extra wandeltijd hadden en sandra omdat we dan minder kans op regen hadden, wat verspeld werd voor de namiddag. vroeg naar bed voor een korte nacht.

moniek sliep slecht vanwege de zorgen: "help, wat heb ik gezegd? ik met mijn conditie een vulkaan beklimmen van 1900m hoog? het excuus dat het weer slecht was gold niet, want het zou goed weer worden. maar het moet zo mooi zijn, ik laat me niet kennen."

op tijd stonden we helemaal voorbereid klaar. om 7.05 begonnen we, en wilden we geen boete van 50 dollar pp krijgen, dan moesten we voor 16.00 terug beneden zijn (aan de andere kant van de vulkaan). moniek kreeg het al warm bij de gedachte...

volgens de folder zou de wandeling 8uur duren, waarvan het eerste deel makkelijk zou zijn. ze doen trouwens niet aan paden, sommige stukken gingen over stenen of rotsen. na 1 uur begon inderdaad de klim, op dit punt werden we via bordjes gewaarschuwd wat te doen bij uitbarsten van de vulkaan, daar wilden we op dat moment niet aan denken. de eerste klim werd ook wel de devil's staircase genoemd, die naam dankt de 1uur durende klim aan de vele trappen. we spraken af ieder op ons eigen tempo omhoog te lopen en elkaar aan het eind van deze klim te zien.

sandra had de smaak goed te pakken en had niet eens in de gaten dat ze dit eerste stoppunt al voorbij was, even terug dus maar om moniek op te wachten. daar kwam de werkervaring van sandra in het blaren prikken bij vierdaagsemensen van pas en bleek de tip van het ehbo-setje niet voor niets in de folder te hebben gestaan. (waarschijnlijk waren wij een van de weinige verstandigen die deze tip ook daadwerkelijk hadden opgevolgd...)

samen liepen we het daaropvolgende vlakke gedeelte, waarbij we een oude krater overstaken. het leek wel een maanlandschap. bij de tweede klim waaiden we bijna van de vulkaan af en het laatste stuk naar de top hebben we samen gelopen. het weer zat mee, waardoor we een goed zicht hadden op het omliggende landschap.

de afdaling was erg stijl en ging in het begin door los zand. al snel kregen we uitzicht op 3 helderblauwe meren. daarna ging de afdaling verder via de sneeuw. na dit stuk moesten we snel zijn, omdat we in het actieve vulkaangebied kwamen dat in augustus nog op het nieuws was. moniek vond met name het klimmen zwaar, sandra merkte dat vooral bij het afdalen haar spieren vermoeider werden. terwijl moniek naar muziek luisterde, werd sandra bijgestaan door evy (voor wie haar niet kent: dit zijn mp3tjes waarbij je in stappen leert hardlopen en hierbij mentaal wordt ondersteund door een belgische dame.) zij wist de juiste opmerkingen te maken: van "kom aan, hou vol en probeer te genieten." tot "je mag trots zijn op wat je hebt bereikt.". gedurende de afdaling begon de bewolking te komen, waardoor het zicht steeds minder werd, maar goed dat we op tijd waren vertrokken. om 14.40 kwamen we terug beneden bij de parkeerplaats en waren we trots dat we de 19,4 km zonder grote problemen hadden afgelegd en zelfs op tijd op tijd waren voor de eerste bus terug. al met al een geweldige ervaring.

inmiddels zijn we in rotoroa en hebben we vandaag geisers en modderbaden gezien. een uitgebreider verslag daarvan volgt nog!

groetjes sandra en moniek!