Van Dunedin tot de Sounds

He he, eindelijk hebben we even tijd gevonden om een update te geven van ons avontuur. Nog nooit hebben we zo'n drukke vakantie gehad!

We waren gebleven bij Dunedin. Deze studentenstad wilden we eigenlijk overslaan, maar de (snel)weg liep er doorheen. Uiteindelijk hier maar weer een camping genomen, we hadden namelijk ontdekt dat onze kachel het niet doet op onze accu en we hadden geen zin in weer een. koude nacht. Aangezien hier een zuidpoolwind waaide zat die kans er wel in...
Nadat we ons eerste verhaal voor jullie hadden gemaakt, kroop Sandra onder de speciale (roze) handdoek en Moniek onder de fleece deken. Zo vielen we tevreden in slaap, totdat Sandra de eerste regendruppels op het dak van de camper hoorde... De was hing nog buiten! De volgende ochtend was van de regen niets meer te merken en hebben we heerlijk buiten ontbeten.
Volgens diverse bronnen bevond het meest gefotografeerde station van Nieuw Zeeland zich in deze stad, we hadden echter gedacht dat deze midden in het centrum zou liggen en we het dus niet zouden zien. Een grote verrassing was het dan ook toen deze ineens toch aan onze linkerkant verscheen! Terwijl het groen was trapte Moniek snel op de rem, zich niets aantrekken van het overige, toeterende verkeer, zodat Sandra nog even snel een foto kon maken. We hebben in alle drukte geen tijd gehad ook daadwerkelijk naar het gebouw te kijken, maar... gelukkig hebben we de foto's nog!
We besloten onze weg te vervolgen langs de zuidkust, genaamd de Southern Scenic Route. Deze voerde ons door kleine plaatsjes, met tussendoor mooie uitzichten over afwisselend de heuvels en de zee met helder blauw en groen water en mooie zandstranden. Maar ook met veel (zuidpool)wind, dus we waren blij met onze roll-over verzekering!

Het eerste punt op de route was Nugget Point, hier naartoe komen was een heel avontuur: smalle onverharde weggetjes, het was hopen op geen tegenliggers. Na een korte wandeling kwamen we bij een oude vuurtoren, vanwaar we schitterend uitzicht hadden op rotsen en een woeste zee (zie foto 1300-1312) Op deze rotsen zagen we zelfs de eerste zeeleeuwen liggen, dankzij de verrekijkerfunctie van Moniek's camera. Op de terugweg namen we nog een kijkje bij een baai waar zoch regelmatig pinguins bevonden, helaas waren deze niet thuis op dat moment.
De route leidde ons verder door een heuvellandschap met veel schapen, enkele koeien en vrijwel geen mensen. We maakten nog een stop bij de fotogenieke waterval: Purakauni falls, dit was een mooie gelegenheid om te spelen met de sluitertijd van de camera. Hierdoor lijkt het alsof het water stroomt op de foto's, zie nr 1319

Na een overnachting in Invercargill en de wekker een halfuurtje vroeger gezet te hebben (dit was voor Moniek wel even zwaar...), konden we op weg naar Te Anau. Het begint trouwens al een ritueel te worden dat Sandra uit bed springt om de kachel aan te zetten, terwijl Moniek hier niets van mee krijgt en pas wakker wordt als de camper is opgewarmd. Maar terug naar Te Anau: dit dorp vormt de toegangspoort tot Fiordland, een nationaal park dat bestaat uit fjorden, genaamd 'Sounds'. Vrijwel alle wandelingen en excursies startten vanuit Te Anau.
Na een bezoek aan het infocenter, gooiden we onze planning om: de weg naar Milford Sound was afgesloten, dus begonnen we met een deel van de Kepler Track. Deze tocht duurt eigenlijk 5 dagen, maar het is ook mogelijk slechts een gedeelte ervan te lopen, dit idee stond ons meer aan (en paste beter in onze planning) bepakt en bezakt stonden we klaar om te beginnen aan de tocht, nog even een laatste blik op de route en wat blijkt... We staan bij het verkeerde startpunt! Vanaf dit punt zouden we 12 uur onderweg zijn! Maar weer terug in de auto en met de slappe lach naar het juiste startpunt gereden. Een leuk weetje: er zijn ook opnames van Lord of de Rings geweest, misschien moeten we toch maar eens de film gaan kijken, want wat een mooie route door regenwoud richting Lake Manapouri. Met de tocht van ruim 3 uur is een begin gemaakt voor onze wandelcarriere. (Zie foto 1375-1463)

Voor de dag erna, 27 oktober, stond de bekende Milford Sound op de planning. Het zonnetje scheen, dus dat moest helemaal goedkomen. De zon is een zeldzaam goed voor dit gebied, waar jaarlijks tot 8m regen valt en slechts 160 droge dagen zijn! We toverden dan ook lekker ons tuinset tevoorschijn voor een buitenontbijt!
We vulden de tank, want dit zou tijdens de 120 km naar de Sound niet mogelijk zijn. We waren nog maar net op weg toen we de grijze wolken zagen en ook de eerste (en voorlopig niet de laatste) regendruppels waren een feit. Ons plan om 's middags een deel van de Routeburn Track te wandelen zagen we langzaam in het water vallen. Onderweg kwamen we bij de tunnel, waarover we al veel spannende verhalen hadden gehoord. En ja, hij was inderdaad donker, steil, onafgewerkt en smal! Sandra heeft ons heelhuids er doorheen gekregen.
Een positief effect van alle regen waren de mooie watervallen die we onderweg
tegen kwamen. Eenmaal aangekomen bij Milford Sound hebben we eerst geluncht in de camper. Wonder boven wonder stopte het toen met regenen en konden we een korte wandeling maken bij de Sound.
De bekende boottocht sloegen we over, varen zouden we immers de dag erna nog down bij Doubtful Sound. Ondanks dat het op dit moment droog was, durfden we een wandeling van 3,5 uur niet aan. Wel stopten we de terugweg bij de mooiste waterval van Nieuw Zeeland: de Marian Falls. Oke, misschien niet de spectaculairste, maar wel met de mooiste naam. Speciaal voor Marian hebben we hier wat foto's van gemaakt (1554-1566). De route die erlangs af liep was echter wel behoorlijk spectaculair: na een omgevallen boom en wegzakken in de modder zijn we maar omgekeerd.

Eenmaal op de parkeerplaats kreeg Moniek de schrik van haar leven: een Kea (grote groene 'tamme' papegaai) was op de buitenspiegel gaan zitten en kwam ineens wel heel dichtbij! Hij poseerde mooi voor de foto.
We stopten nog bij een tweede waterval na een flinke klim (goede oefening voor de spieren van Moniek) en wat foto's wilden we de avontuurlijke route terug nemen. Omdat het snel zou gaan schemeren en we ons richtingsgevoel niet 100% vertrouwden, draaiden we na 3 minuten maar om, om toch maar via het pad terug te lopen...
Opvallend detail: tijdens al onze stops was het (ongeveer) droog. Hadden we dan toch de gok moeten wagen en de wandeling moeten doen? Het uitzicht was waarschijnlijk niet de moeite waard geweest, want de wolken hingen nog steeds heel laag.

Op de camping hadden we 3 meiden als buren, 2 Duitse en 1 Australische. Zij zaten lekker aan het bier, en wij waren jaloers. Het was tenslotte zaterdagavond en wij hadden alleen cola en (droge) koekjes! Door een liefdadigheidsactie wisten we onze zaterdagavond toch nog geslaagd te maken: we leenden onze pan uit in ruil voor 2 biertjes! Deze avond hebben we in een overzichtelijk schema een planning gemaakt voor onze verdere reis op het zuidereiland.

Op 28 oktober vertrok om 12.00 onze boot naar Doubtful Sound. We startten met een tocht over Lake Manapouri, heerlijk in de zon maar wel met een flinke wind. Vervolgens een uur met de bus, waarbij we enkele keren stopten voor een foto, onder andere bij het 'wauw-moment' waarbij we vanuit de bergen neerkeken op de Sound.
Milford Sound en Doubtful Sound staan op #1 en #2 van de 101 kiwi must-do's. Milford is de meest toeristische, mede doordat het mogelijk is deze in 1 dag te bezoeken. Doubtful daarentegen is minder makkelijk bereikbaar, heeft meer zij-inhammen en is daardoor meer geschikt voor een boottocht met overnachting, dit laatste gingen wij dan ook doen.
Eenmaal op de boot kwamen onze warme kleren goed van pas, het waaide er immers flink. Na ongeveer 2 uur varen liet de kapitein het anker zakken en konden we kiezen tussen een kajaktocht of een tochtje met natureguide Jason in de motorboot. Wij kozen voor het laatste, een goede keus zou blijken. Naast het feit dat hij interessant en enthousiast kon vertellen over de bomen, mossen en zaadjes, vond Moniek ook Jason zelf een wonderlijk mooi schepsel van Moeder Natuur. Ze zag zichzelf al elke zondag met hem door het bos wandelen op zoek naar die ene zeldzame vogel!
Einde van de middag voeren we richting open zee, waar we voor de tweede keer zeeleeuwen zagen, dit keer van dichtbij. Ook zagen we nog enkele pinguins. Sandra keek wat pipsjes en was vooral blij met de frisse lucht.
Na een heerlijk dinerbuffet met gezelschap van 2 dames uit Florida, dronken we nog een Heineken en gingen we als laatsten naar bed, om 6.30 zouden we weer vertrekken...
Gauw genoeg in de ochtend zagen we opnieuw pinguins. Natuurlijk stonden we vooraan bij Jason (vooral Moniek), zodat we alle ins en outs goed meekregen. Zo vroeg in de ochtend zonder wind en met zon veranderde de Sound in een spiegel, wat prachtige foto's opleverde. Zelfs de motor werd stilgelegd en niemand mocht praten, bewegen of foto's maken. Wat een magisch moment was dat, helemaal stilte... Alleen de vogels en watervallen. Tot nu toe een hoogtepunt van onze reis! (Foto 1608-1802)

Na aankomst in Manapouri en hereniging met onze grote vriend de camper werd ons volgende doel Queenstown, via het laatste deel van de Southern Scenic Route. Met een gondel gingen we omhoog, vanwaar we een schitterend uitzicht hadden over de stad, het meer Wakatipu en de bergen The Remarkables. Hier woonden we een voorstelling van de Maori's bij, behoorlijk toeristisch maar het gaf wel een idee van de zang en dans die bij deze cultuur hoort. We mochten zelf deelnemen en kregen op het podium een dans aangeleerd. Speciaal voor Remy is Sandra op de foto gegaan met de Maoriman. Na afloop hebben we bovenaan de berg genoten van de zonsondergang.

De volgende dag stonden we opnieuw boven aan een berg, maar dit keer om te paragliden. We konden kiezen tussen een kortere vlucht bij de stad of een langere vlucht tussen de bergen. Wij kozen voor de langere vlucht. In het geval van Moniek was dit ook een hogere vlucht, zij werd samen met haar instructeur (lijkend op meneer Chung van Ik Hou Van Holland), omhoog geschoten door een plotselinge vlaag opstijgende lucht. Hij stelde ook nog een rollercoaster voor, Moniek's gegil was hoorbaar tot in de stad! We hadden geluk, want we waren de laatsten die die dag de lucht in mochten, vanwege de veranderende wind.
De rest van de dag hebben we doorgebracht in het relaxte stadje, we hebben de nodige souvenirs binnengehaald.

Inmiddels zijn we alweer enkele dagen verder en zijn we vandaag aangekomen in Nelson. We zullen binnenkort een nieuw verhaal plaatsen zodat jullie ook op de hoogte zijn van de gebeurtenissen van de afgelopen dagen.
Jullie merken wel dat we ons nog lang niet vervelen hier! Bedankt voor de berichtjes tot nu toe, erg leuk te merken dat jullie ons volgen!